«Προυτού να χτ’στη η Πινταϊού, ήτανι παρακάτ άλλου χουργιό, του Παλιουχώρ π λένι. Σι κειν του Παλιουχώρ φαν’κι ένα θηρίου, νι’ αρρώστγια δηλαδή σα θηρίου. Κι αυτό του θηρίου έτρουϊτς ανθρώπς κι πέθιναν. Πέθαναν ούλους ου κόσμους κι’ ανέμκι(2) μουναχά νια χήρα μι πέντι πιδγιά. Αυτήν η χήρα μι τα πέντι πιδγιά τ΄ς κατοίκιψι ‘’ς του σημιρνό του χουργιό, κι γι’ αυτό ουνουμάσκι Πινταγιού δηλαδή χουργιό τ΄ς χήρας μι τς πέντι γιούς.» Φανερά είναι η επιρροή της λογίας παραδόσεως εν τη πρώτη παραδόσει, η Δευτέρα δ’ όμως, αν και ετυμολογική επίσης, φέρει καθ’ όλα την σφραγίδα του δημώδους πνεύματος. [Ανέμκι= ανέμεινε, απέμεινε]