Ο παπούς για την Αγιά Σοφιά

Απού τουν κιρό που ου μεγάλους Βασιλιάς μας, πουλιμώντας τα’ Αγαρηνούς, βαρέθηκε κι λαβουμένος έπεσε στου χουόμα, κατ’ στα μουράγια, απού τότες που τα σκλιά οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη, τραντάζουντ’ οι κολόνες τσ’ Αγιάς Σοφιάς, τριέμ’ η σκεπή, βουϊζουν τα ντουβάρια, σιώτ’ του πάτουμα, κουνιέντ δώθε πέρα τα τρικκέρια, κλαίν’ οι Αγίοι, λυγάει του τέμπλου, ανθρούπους δεν κρατιέται ουλόρθους στα πόδια. Κι τότε μονάχα θα σταματήσουν ούλα και δεν θα κουνιέντ’ σαν γείνει πάλι δικιά μας η τρανή μας εκκλησία.