Ακριβά είναι τα σφουγγάτα τ' α Γεώργ'

Abstract

Λέγεται κατ΄ανθρώπων, οι οποίοι απολαύσαντες τινός αγαθού εκ πόνου και δαπάνης, χαίρουσιν επί τούτ, έπειτα δ΄όμως λυπούνται, αναγκαζόμενοι να πονώσι και να δαπανώσι πλείονα ής αξίας του ού απόλαυσαν. Το ιστορικόν δε της παροιμίας ταύτης έχει ώς εξής. Επί της κορυφής βουνού τινός υπήρχε ναϊσκος καθιερωμένος ως αγίω Γεωργίω.Χριστιανός δε ως αιγοπροβάλων κύριος, πάσχων, προσήλθε και καθικέλευε του Αγίου να απαλλάξει αυτόν της νόσου, επαγγελόμενος αυτές προσφοράν σφουγγάτων. Είναι δε τα σφουγγάτα έδεσμα παρασκευαζόμενων εξ' ωών τυρού, κρομμύων, κανέλλας, ειλημένω εν βοτύρω, τιθέμενου μετά τινος ελευθεριότητος.Ο Άγιος εισήκουσε των δεήσεων του πάσχοντος, ο θεραπευθείς προσήνεγκε τα σφουγγάτα, παραθείς αυτά προ της σωστής εικόνος αυτού.Έμειναν εκεί μέχρις ότου ποιμήν, βοσκών πρόβατα εκεί πλησίον εισελθών εις του ναϊσκου , κάθεται και καταβροχθίζει αυτά.Όταν όμως ηθέλησε να εγέρθη όστις απέλθη, δεν ηδύνατο να κινηθεί εκ της θέσεως του.Μετά ματαίας δε και αγωνιώδεις προσπάθειας απελπίσθεις, στρέφεται ο δυστυχής εις δεήσεις και προσφοράς και ούτω απαγγέλεται της συμφοράς, κατανοήσας ότι δεν είναι όσιον να απαγγέλει εις τους αγίους και τα ιερά.Κατά ταύτα το πνεύμα της παροιμίας είναι ως εξής:ταχέως μνεούνται και ζημιούνται ετούτες οι ανείπωτης και μετά χαράς δεχόμενοι τας χάριτος παρ' ισχυρών, οι όσιοι εξ επιβολής ευεργετούντες, διώκουσι ευχερεστέρων των επραγμάτουσι μυχίων μοχθηρων σκέψεων.