Browsing by Text

Now showing items 79577-79596 of 142579

Ξωντικός (Σέλυνον, Κίσαμος)=εξωτικός

Λουπασάκης, Στυλιανός Εμμ. (1924)
Ξωπαναυρα χωργκάτης αλλαμένος

Ερωτόκριτος, Ιωάννης (1930)

Ερμηνεία: Επί των πειρωμένων να κατορθώσουν τι, αφού απολέσθη η προς τουτο ευκαιρία, ως πράττει ανόητος τις, ενδυόμενος μεγαλοπρεπής (αλλάσσων) “κατόπιν εορτής”
Ξωπαρμένος= νυμφόληπτος, δοξάζουσιν ότι προστάζονται υπό των εξωτικών (νυμφών) και τοιούτοι οι εμίπληκτοι, φρενόπληκτοι.

Γόνιος, Α. (1884)
Ξωπαρμένος= ο βεβλαμμένος έχων τας φρένας επίσης. Γκελωμένος, αλλοπαρμένος= ο υπό των Νεράϊδων ή άλλων ένα τρίων δαιμονίων παραβλαφθείς. Ξωτικόν= εναέρτον δαιμόνιον, πνεύμα κακοποιόν «εξωτικόν ήπιασεν».

Μανωλακάκης, Παπαγιάννης (1894)
Διάβολος

Ξωπεδώς (ο) γεν. του ξωπεδού= ο δαίμων, ο διάβολος, παρά το «έξω π’ εδώ». Λέγεται δε ευφημισμού χάρι ίνα μη αναφερθή το όνομα αυτού ως κακού κ δυσοίωνον.

Φιλανθίδης, Μενέλαος Π. (1894)
Ξωπίσου ας με δείρη κιόλα

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)

Ερμηνεία: Απόντα με και μαστιγούτω
Ξωπίσω βρίζουν και το βασιλέ

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1882)
Ξωπίσω και τον βασιλέα βρίζουν

Σαμίδης (1905)
Ξωρινός τ' άι Χαρίτου, τζαί πο τζείθε πομ περίτου

Κυριαζής, Νίκος Γ. (1940)

Επί μισητών προσώπων ως ευχή να φύγουν μακράν
Ξωτερικό= φάντασμα, στοιχειό.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου
Ξωτερικόν, ξωτικόν. Ταύτα δε έχουν ωρισμένα ονόματα βουρβουλάκους, κατσικάδες, καλομοίρες, νεράϊδας κλπ.

Κανελλάκης, Κωνσταντίνος Ν. (1889)
Ξωτικά= Νηρηΐδες και όσαις άλλαι θεότητες κατά την θεολατρείαν της αρχ. Ελλήνων πιστεύεται ότι διαμένουσιν εν των αέρι και έξω εις τους αγρούς και τας εξοχάς.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)
Ξωτικά= οι δαίμονες

Παπανδρέου, Γεώργιος (1918)
Ξωτικιά, δρυάς ωραιοτάτη.

Άγνωστος συλλογέας
Ξωτικό, το= εξωτικόν

Χαβιαράς, Δημοσθένης (1910)
Ξωτικόν = κυρ τα έξω απ' εδώ.

Χορτόπουλος, Π. (1876)
Ξωτικόν =στοιχειό, φάντασμα, Ξωτικιά=στρίγλα, μάγισσα

Σαμίδης (1905)
Ξωτκιές (οι) φανταστικαί νύμφαι της νυκτός ωραίαι, αίτινες αρέσκονται να παίζουν και να λούωνται εις τα ρυάκια και εις τα πηγάς. «Ξωτκιά» λέγεται και η πολύ ωραία γυνή και ιδίως η εύσωμος νύμφη. «Σου είναι μια ξωτ’κιά» είναι μια πολύ ευειδής.

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1929)
ξωτ’κιά (η) πλ. ξωτ’κιές φανταστικαί νύμφαι της νυκτός εκλάμπρου ωραιότητος, αίτινες αρέσκουνται να παίζουν και να λούωνται εις τα ρυάκια και τας πηγάς, αι νεράιδαι. «Ξωτ’κιά» λέγεται και η πολύ ωραία γυνή και ιδίως η εύσωμος νύμφη. «Σου είναι μια ξωτ’κιά!» (εκ του εξωτική).

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Ξωφόρι ράσυνον και σσωφόρι μάλλινον

Μανωλακάκης, Παπαγιάννης (1894)

Ερμηνεία: Επί προφυλάξει υγείας

«
»