Αναζήτηση
Αποτελέσματα 9401-9500 από 10037
Του γδί του γδουχιέρ', κι τούν κόπανου στου χιέρ
Για κείνους που επιμένουν στα ίδια, και για τους πεισματάρηδες.
Νιός είμι κι γέρασα να σ' ακούω
Όσες φορές συνηθίζει να περηφανεύεται κανείς για τα κατορθώματά του, ή υπόσχεται δίχως να κάνει τίποτε για τις υποσχέσεις του, τότε ακούει από τους άλλους τούτα τα λόγια
Είπ' ο χέστς τον κλανιάρ, έβγα όξω και βρωμάς
(1941)
Ομοίως
Τυφλοί κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα
Όταν ζητούν όλοι από το ίδιο άτομο
Γαμπρό και νύφη χάσαμε σηκώτε να χορέψουμε
(1894)
Σημαίνει: Λέγεται ότι γραίδιον απολέσαν γαμβρόν και νύμφην των ιδίων του τέκνων και θεωρούν αυτούς ως ξένους έλεγε τ' ανωτέρω
Θύμουσι ου τσουμπάνς και την έκοψε στο ντιπ
Έβλαψε μόνος του τον εαυτό του
Τι ξυνίζ' τα μούτρα σ';
Δηλαδή τι δείχνεις στο πρόσωπο σου τη στεναχώρια σου;
Πού τζ'ααμαί πού 'ν να ρέξη χόρτον εν ηβλαστά
(1948)
Από κεί πού θά περάση χορτάρι δέ φυτρώνει. Ερμηνεία: Γιά τους μοχθηρούς
Κωφόν, καμπάναν κι' αν λαλείς, ζαντόν κι' αν δερμενεύεις
Αντίστοιχο με το: Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα
Γροίκα πολλά και λέγε λίγα
(1930)
Γύρευε πολλά να βρης λίγα
(1930)
Παρά στ' ακώνι, κάλλιο στο χωράφι
(1929)
Επί των δυακυόντων τας διαφοράς αυτών εγκαίρως
Όλα έσαν ς σο κατσί μ' γραμμένα κι' αυτό ς σο κότσι μ'
(1881)
Ερμηνεία: Επί μικρού ατυχήματος μηδόλως σχεδόν βλάπτοντος, σημείωση: κατσίν= μέτωπον, κότσι= πτέρνα
Φάγαμι ψουμί κι άλας
(1928)
Εζήσαμεν ποτέ υπό την αυτήν στέγην ως φίλοι
Έλα, πάπο μου, να σου πω τα 'ονικά σου
(1963)
Λέγεται όταν μας λένε κάτι άγνωστο, ενώ το ξέρομεν εμείς καλύτερα από εκείνους, που μας το λένε
Αλί που τώχ' η κούτρα να κατιβάζ' ψείρες
Ο αδιόρθωτος
Που τες σέλλες σάματα και που τα σάματα χαμαί
(1924)
Τα σάματα είναι εφίππια ήττον πολυτελή από τες σέλλες. Επί των βαθμιαίως και ούχι αποτόμως περιπτόντων εις ένδειαν και δυστυχίαν.
Κυριακή χαροκοπούσα και Δευτέρα μετανοούσα
(1918)
Σημείωση: Κυρίως δια τους γαμβρούς
Αφ' τον Ελιό ως το Χαμολιό φωτιά να κάψη και τους δυό
(1891)
Άνευ ερμηνείας των λέξεων
Αν είναι ρόδο ν' αθίση θέλει, κι αν είναι gαστρωμένη να ενήση θέλει
(1928)
Επί της αμφιβολίας
Καλή αντάμωσι στου Σκορδά το χάνι
(1963)
Λέγεται ειρωνηκώς όταν δεν υφίσταται πιθανότητα συναντήσεως
Κόψε ξύλον κάμ' Αντώνη
(1883)
Ερμηνεία: Εννοεί τον αγροίκον, άμυαλον κ.τ.λ.
Αντί γράμματα ήρθε κορώνα
Εκ του παιγνιδιού στριφτό αν απέτυχες δεν πρέπει να λυπάσαι και θα έλθει καιρός να δείξεις ποιος είσαι
Αντί του μάννα χολήν
(1939)
Με πότισ' αυτός αντί του μάννα χολήν
Σ' την άκρη σκάει η σφεντόνα
(1873)
Σφενδόνα
Έπαρε άνθρωπο, απ' ανθρώπους και τραΐ από το κοπάδι
(1956)
Για το γάμο
Ούλα τα δέντρα 'ναι, τσαί τα κλαριά 'ναι τσ' άνθρωπος 'πό τον άθρωπο μεγάλη διαφορά 'ναι
(1908)
Οτι οι άνθρωποι διαφέρουσιν αλλήλων εις λόγον χαρακτήρος και καθόλου βιοτικών συνηθειών
Μι ν αράδα πάν στου μύλου
(1910)
Με την σειράν πρέπει να μετάσχωσι τινός ή να πράξωσι τινές τι
Αγκιστροκλέφτας ομοιάζει
(1874)
Προς αγκιστροκλεπτών ομοιάζει
Ατός του κι απατός του, κάνει κακό του λόγου του, που δεν το κάνει ο εχθρός του
(1929)
Αυτός εαυτόν βλάπτει
Απ' το ράμμα ως το βελόνι
(1892)
Ερμηνεία: Λεπτομερείς
Το βαρυό το λαφριό το σηκώνει
(1906)
Ερμηνεία: Το δίακιον του ισχυροτέρου
Δεν τον έχω στο πλατύ τάντερο
(1914)
Ερμηνεία: Παροιμία προς την : δεν τον έχω και τόσο γούπσα = δεν μ' αρέσει και πολύ (ο ίδε)
Ακαμάτης νιός, γέρος διακονιάρ'ς
(1961)
Χρυσαυγή Στ. Διαμάντη, ετών 66, αγράμμ.
Ξύλ΄ αλεύρα ΄κ΄ έχομε, τ΄ άλλα όλα έχομε
(1931)
Ξύλα, άλευρα, δεν έχομε, όλα τ΄ άλλα έχομε
Αντί του μάννα χολή
(1950)
Εκ του εκκλησιαστικού ύμνου “ αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγάπαν με σταυρώ με προσηλώσατε.” Η φράσις επί εσχάτης αγνωμοσύνης ανθρώπου φερόμενου κακώς προς τον ευεργέτην του
Απού κεί π' δεμ παντίχινι
(1910)
Επί τινος απροσδοκήτου
Αποκριά στη Λεμεσσόν τσαί Πασκαλιά στην Πάφον
(1915)
Η παροιμία εξ ιστιοφόρου όπερ δια τον ανέμους ή τα ρεύματα εβράδυνεν απο λεμεσσου εις πασχαλιάν. Επί των βραδυνόντων κοντά τον πλούν ή τον δρόμον
Εφάγαμε ψωμί κι αλάτι
(1942)
Οι λησταί οπού έφαγαν δεν κακοποιούν
Ο θεός φυλάει τον ασεβή σ' ώρα που δεν ελπίζει
(1909)
Κακού τέλος κακοσκεδ.
Καλή αρχή καλό τέλος
(1909)
Φυλάκισις
Ο λύκος την αντάρα θέλει
(1963)
Κάθησε κόρ' ανύπαντρη, να κάμω γιο να πάρης
(1910)
Δύστροπος νύμφη
Άνθρωπος σκατάνθρωπος
(1910)
Ο ξώγαμπρος όστις παρασιτεί
Αλιπού ειδί τουν κώλου τς θάροι γιαράς που είνι
(1891)
Ερμηνεία: Ούτω και τινές ιδόντες μερικών τινά ευτυχίαν ή δυστυχίαν εκτρέπονται της ευθείας ταρασσόμενοι
Έχω τραχανά απλωμένο
(1925)
Δε μου βολεί, και τούτο λέγεται διότι ως στεγνώση λίγο ο τραχανάς ο άτριφτος, δεν τρίβεται πλέον
Αντί να τσιρίξη αραμπάς, τσιρίζουν τα κατρακύλια!
(1938)
Κατρακύλια = τροχοί. Το λέν όταν βάζη τις φωνές κείνος που έχει το άδικο και σωπαίνει κείνος που έχει δίκιο
Αν μπαίνης και σύ με τους ανθρώπους, χαρά στον κόσμο!
(1926)
Λέγεται προς στεερούμενον ανθρωπισμού
Όταν καίεται του γείτονά σου το σπίτι, βάστα και το δικό σου
Βλέπε αυτόθι Ομοίας: Βοημικήν, Κροατικήν, Σερβικήν, Γερμανικήν, Αγγλικήν, Γαλλικήν, Ιταλικήν, Λατινικήν
Του φτωχού τ' αποδόσίδ', δυο ελιές κι ένα κρεμμυδ'
(1908)
Αποδοσίδι = δώρον, Των πωχών κ μικρών 'ς τα δώρα πτωχά 'ς μικρά
Τέτοιες αξίνες δεν τες σέρνει το ποτάμι
(1910)
Τόσον μεγάλα σφάλματα δεν συγχωρούνται
Το σήκωσε στ' αντάρτικο
(1938)
Επί απειθαρχήτων και ατιθάσσων
Απού 'ν Τρίτ' ως 'ν Τιτράδ'
(1910)
Επί λίαν ευφθάρτων πραγμάτων
Άντρα μ' είτ' εγώ να χηρέψω, είτε σύ να πεθάνης
(1963)
Παροιμία λεγομένη επί κακοτρόπου σύζυγου και δεικνύουσα τα συναισθήματα της. Κάποτε λέγεται και επί ασπόνδων φίλων και συνήθως ως εξής: Σύ (ή αυτός ή αυτή) τόκαμες σαν το μύθο που μολογιέται. Άντρα μ' είτ' εγώ να χηρέψω κλπ.)
Ο γκρεμός δεν εφοβήθη το μπαρούτι, τον λοστόν γη την βαριά, μόν' τ' αξινόφκυαρο
(1876)
Ου βίαν αλλά τέχνην, διότι η τέχνη νικά την ανδρεία
Μ' έκαμε τ' απάτητο
(1888)
Ερμηνεία: Δεν με επεσκέφθη, δεν ήλθε προς το μέρος μου
Από του άϊ Θόδωρο ως τη Φανέρωμένη σε είδα το παράθυρο και σ' έκαψεν ο ήλιος
(1937)
Κατεγράφη ης ως δίστιχον
Έχει αλέυρι απλωμένα
(1917)
Ερμηνεία: Δεν μέλλει αυτώ . Δεν φροντίζει
Άλλα λέ' η λύρα μας κι' άλλα η τσαμπούνα μας
(1893)
Ερμηνεία : Επί των άλλα αντ' άλλων αποκρινομένων
Κατακαϊμένε άνθρωπε σαν ποντικός γεννιέσαι, σαν λιοντάρι γίνεσαι σαν τον άνθό μαδειέσαι
(1919)
Ερμηνεία: Το ανώτερο δίστιχον το οποίον πολλάκις συμφύρεται και εν μοιρολόγους, λέγεται συνήθως επί τω θανάτω ή τη παρακμή τινός όστις πριν το κράτος ισχυράς ή και πλούσιους λίαν