Αναζήτηση
Αποτελέσματα 8801-8810 από 8823
Βαστώ, κρατώ τη θέσι μου, τον βάζω ΄ς τη θέσι του
(1950)
Κυριολεκτικώς το βαστώ ή κρατώ τη θέσι μου δηλοί δεν εγκαταλείπω την θέσιν μου, ώτε να την καταλάβη άλλος, κατέχω αυτήν στερεά. Αλλά προς την θέσιν από τοπικής απόψεως παρωμοιώδη η κοινωνική θέσις από ηθικής απόψεως και ...
Μιά 'ς τό καρφί καί μιά 'ς τό πέταλο
(1950)
Η φράσις επί ανθρώπου μή έχοντος γνώμην σταθεράν, αλλ' επαμφοτερίζοντος κατά μεταφοράν από τόν πεταλωτήν, όστις καρφώνων τά καρφιά κτυπά καί εις τό πέταλον τό σφυρί τό μέν διά νά λάβη καί τούτο τήν προσήκουσαν θέσιν, τό ...
(Οι άλλοι όλοι) βαστούσαν τες γυναίκες των από τες βρακοζώνες
(1939)
Ερμηνεία: Συστράτευσαν τα γυναικόπαιδα, δεν ήσαν ικανός δια τα όπλα
Μη μπιστευτής τον φίλο σου, του ειπής το μυστικό σου κι' αυτός του φίλου θα το ειπή, κ' είναι κακό δικό σου
Ερμηνεία: Ότι η εχεμύθεια δεν είναι προτέρημα κακόν και ότι δεν είναι φρόνιμον να εμπιστεύηταί τις το μυστικόν του εις άνθρωπον περί της εχεμυθείας του οποίου να μη έχη αρκετά δεδόμενα
Δεν έχει 'ς τον ήλιο μοίρα
(1950)
Ο λαός δια να χαρακτηρίση ένα άνθρωπον τελείως άπορον, φαντάζεται αυτόν ως στερούμενον του δικαιώματος ν' απολαμβάνη και αυτό το ηλιακόν φως και την ηλιακήν θερμότητα. Δεν έχει αυτός μερτικό μήτε 'ς τον ήλιο, όστις εν ...
Δεν έχει πίστι, Θεό, δεν έχει το Θεό του
(1950)
Η φράσις δεν έχει πίστη ή Θεό λέγεται επι ανθρώπου εξωλεστάτου, διότι πάντοτε ο άθρησκος άνθρωπος εις την φαντασίαν του λαού παρίσταται ως τοιούτος. Η δεύτερη φράσις, δεν έχει το Θεό του περιέπεσεν εις ειδικωτέραν χρήσιν ...
Σκλάβα με θωρείς και παρθενιά γυρεύεις;
(1923)
Η λέξις ενταύθα την εξ αιχμαλωσίας η αγοράς δούλην τουρκικης οικογένειας, Η τελευταία συναπτει μετά της φιληδονίας και την ύβριν του τουρκου προσ τον ίδιον οίκον, του οποίου το υπηρετικόν προσωπικόν δεν δύναται να εργάζεται ...
Που πάρη χίλια πέρπυρα και κακοειδή γυναίκα, τα πέρπυρα πηγαίνουνε κι' η κακοειδή απομένει
Παλαιοτάτη μνεία της παροιμίας αυτής παρά τους Βυζαντινούς είναι η εξής: Είδ' έχει τέχνην, άπεχε, αν έχη και λογάριν διαβαίνει το λογάριον και συ το πάθος έχεις (ΙΕ' αιών – Αλεξίου Κομνηνού, παραινετ. Ποίημα στιχ. 532-3 (Wagner))