Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Αναγνωστόπουλος, Γ."
-
Ο Θεός θωρεί την κρυάδαν και πέμπει το πάπλωμαν
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924) -
Ο Θεός σφαλα μιάμ πόρταν και αννοίει καμαρόπορταν
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Παρά Σακελλ.:άλλην. Και αν στερηθώ τίνος, ο Θεός θα μου δώση άλλο αγαθόν ακόμα μεγαλύτερον ΣΚ. Β', 281 αρ. 116 -
Ο καιρός πουλεί τα ξύλα και η φουρτούνα τα βοράζει (ή (α)γοράζει)
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924) -
Ο κακός σκύλλος εν έχει ψόφον
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ερμηνεία: Επί τω ν κακών και βλαπτικών, ων βραδύνει ή μας φαίνεται ότι βραδύνει πολύ η ποθητή εξαφάνισις -
Ο κλέφτης τον ήμισον καιρόν πεινά τον
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Αδύνατον με τας κλοπάς του να είναι τις πάντοτε ευτυχής -
Ο κώλος ο τίτσιρος είδεν το βρακίν και εχέστην
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Μετά σαρκασμού περί εκείνων, οίτινες ξιππάζονται και το παίρνουν επάνω των ευθύς ως επιτύχουν καλήν τινα θέσιν ή προαγωγήν τινα εν γένει της τέως ταπεινής καταστάσεώς των -
Ο λαός κάμνει λαούδκια και το περτίκιν περτικούδκια
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Κατά τους γονείς και τα τέκνα -
Ο λαός και το περτίκιν και ο καλό ο νοικοκύρις το Γεννάρι φαίνονται
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ο εύπορος χωρικός, μη αναγκαζόμενος να πωλήση το καλοκαίρι τα προϊόντα του ένεκα χρεών ή δι' άλλας ανάγκας, περνά με αυτά εν ανέσει το χειμώνα -
Ο λόος ο καλός βκάλλει το θερκόν που την τρύπαν του
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924) -
Ο μάντις, ρήας και α γενή, πάλε μαγκές μυρίζει
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ερμηνεία: Ο εξ αγενούς και ταπεινής καταγωγής, και προαγόμενος, πάλιν αγενής φαίνεται -
Ο νους αφέντην εν έχει
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ο ορθός, ο υγιώς σκεπτόμενος νους οφείλει να έχη πεποίθησιν εις εαυτόν και να μη υφίσταται αλλοτρίας επιδράσεις και εισηγήσεις -
Ο νους ο άφρος (ων) κάμνει την τύχη γερήμην
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924) -
Ο νους ο πελλός κάμνει τησ σόρταν κακορρίζικην
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ερμηνεία: Επί των μη επωφελουμένων περιστάσεις και καιρούς ευνοϊκούς -
Ο οκνιάρις εν και βαρυγομαρκάρις
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Ο οκνηρός βαρυφορτώνεται, διά να αποφεύγη πολλούς δρόμους προς μεταφοράν των μετακομιστέων πραγμάτων. ΣΚ. Β΄, 278 αρ. 17 -
Ο πελλός αμ μςν έχη νουν, έχει πόδκια
Αναγνωστόπουλος, Γ. (1924)Παρεμφερής την εν Ζγορίω “όποιους δεν εχ' τον νού τ' στο κεφάλ', τουν εχ' στα πόδια τ'...” Επίτων εκ λήθης ή μάλλον εκ νωθρότητος παραλειπόντων να φέρουν δύο ή τρία πράγματα συγχρόνως και ούτως αναγκαζομένων να υποβληθούν ...